در اینجا بر روی سرطان‌های اولیه استخوان (سرطان‌هایی که در استخوان‌ها شروع می‌شوند) تمرکز می‌کنند که اغلب در بزرگسالان دیده می‌شود. اطلاعات مربوط به استئوسارکوم، تومورهای یوینگ (Ewing sarcomas)  و متاستاز استخوان به طور جداگانه نوشته شده است.

سرطان‌های اولیه استخوان معمولاً زمانی پیدا می‌شوند که علائم یا نشانه‌هایی در فرد وجود داشته‌باشد که او را وادار به مراجعه به پزشک کند.

علائم و نتایج معاینات فیزیکی و آزمایش‌های تصویربرداری ممکن است نشان دهند که فرد مبتلا به سرطان استخوان است. اما در بیشتر موارد، پزشکان باید این موضوع را با گرفتن و آزمایش یک نمونه بافت یا سلول تایید کنند (روشی که به عنوان بیوپسی شناخته می شود.).

برای پزشکان مهم است که سرطان‌های استخوان اولیه را از سرطان‌هایی که از سایر قسمت‌های بدن به استخوان‌ها گسترش یافته‌اند (متاستاز استخوان) و همچنین از تومورهای استخوانی که خوش‌خیم هستند (نه سرطان) و از سایر انواع مشکلات استخوانی تشخیص دهند. این شرایط ممکن است به انواع مختلفی از درمان نیاز داشته باشد.

تشخیص دقیق تومور استخوان اغلب به ترکیب اطلاعاتی در مورد اینکه کدام استخوان و کدام قسمت از استخوان تحت تأثیر قرار گرفته است، چگونه در آزمایشات تصویربرداری به نظر می‌رسد و سلول‌های تومور در زیر میکروسکوپ چگونه به نظر می‌رسند بستگی دارد.

اگر سرطان استخوان یافت شود، ممکن است آزمایش‌های دیگری برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد آن لازم باشد.

سابقه پزشکی و معاینه فیزیکی 

اگر فردی علائم یا نشانه‌هایی داشته‌باشد که نشان می‌دهد ممکن است تومور استخوانی داشته باشد، پزشک می‌خواهد یک تاریخچه پزشکی کامل بگیرد تا درباره علائم بیشتر بداند.

معاینه فیزیکی گاهی اوقات می تواند اطلاعاتی در مورد یک تومور احتمالی ارائه دهد. به عنوان مثال، پزشک ممکن است بتواند یک توده غیر طبیعی را ببیند یا احساس کند.

پزشک همچنین ممکن است به دنبال مشکلات در سایر قسمت‌های بدن باشد. هنگامی که بزرگسالان سرطان در استخوان دارند، اغلب نتیجه سرطانی است که از جای دیگری شروع شده و سپس به استخوان‌ها گسترش یافته است (متاستاز استخوان). 

پس از معاینه، اگر پزشک مشکوک به سرطان استخوان (یا نوع دیگری از تومور استخوانی) باشد، آزمایشات بیشتری انجام‌خواهد‌شد. اینها ممکن است شامل بررسی های تصویربرداری، بیوپسی و/یا بررسی‌های آزمایشگاهی باشد.

تست های تصویربرداری 

در آزمایش‌های تصویربرداری از اشعه ایکس، میدان‌های مغناطیسی یا مواد رادیواکتیو برای ایجاد تصاویری از داخل بدن استفاده می‌شود. آزمایش‌های تصویربرداری ممکن است به دلایلی انجام شود، از جمله:

• برای کمک به یافتن اینکه آیا یک ناحیه مشکوک ممکن است سرطان باشد یا خیر؟
• برای کمک به تعیین اینکه آیا سرطان ممکن است در قسمت دیگری از بدن شروع شده باشد یا خیر؟
• برای یادگیری میزان گسترش سرطان
• کمک به تعیین اینکه آیا درمان مؤثر است یا خیر؟
• برای جستجوی علائمی مبنی بر بازگشت سرطان

افرادی که سرطان استخوان دارند یا ممکن است داشته باشند، یک یا چند مورد از این بررسی‌ها را انجام خواهند داد. برای کسب اطلاعات بیشتر به بررسی‌های تصویربرداری (رادیولوژی) برای سرطان مراجعه کنید.

رادیوگرافی ساده

رادیوگرافی از استخوان اغلب اولین بررسی است که در صورت مشکوک بودن به نوعی تومور استخوانی انجام می‌شود. تومورها ممکن است در رادیوگرافی ساده به صورت یک نمای پاره پاره در استخوان یا ممکن است مانند یک سوراخ در استخوان به نظر برسند. گاهی اوقات پزشکان می‌توانند توموری را مشاهده کنند که ممکن است به بافت های مجاور (مانند عضله یا چربی) گسترش یابد.

پزشکان ممکن است به شدت مشکوک باشند که یک منطقه غیر طبیعی سرطان استخوان است، اما معمولا بیوپسی (که در زیر توضیح داده شده است) برای اطمینان لازم است.

بزرگسالان مبتلا به تومورهای استخوانی ممکن است یک رادیوگرافی ساده قفسه سینه انجام دهند تا ببینند آیا سرطان به ریه‌ها گسترش یافته‌است. اما این آزمایش در صورتی که سی تی اسکن قفسه سینه (که در زیر توضیح داده شده است) انجام شده است، مورد نیاز نیست.

تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI)

اسکن MRI  تصاویر دقیقی از داخل بدن با استفاده از امواج رادیویی و آهنرباهای قوی به جای اشعه ایکس ایجاد می‌کند، بنابراین هیچ تابشی درگیر نیست. یک ماده کنتراست به نام گادولینیوم اغلب قبل از اسکن به یک ورید تزریق می‌شود تا جزئیات را بهتر ببیند.

MRI اغلب برای بررسی دقیق‌تر یک ناحیه غیر طبیعی استخوان که در اشعه ایکس دیده می‌شود انجام می‌شود. MRI معمولاً می‌تواند نشان دهد که آیا احتمال وجود تومور، عفونت یا نوعی آسیب استخوانی ناشی از علت دیگری وجود دارد یا خیر.

MRI می تواند به تعیین وسعت دقیق تومور کمک کند، زیرا می تواند مغز استخوان را در داخل استخوان ها و بافت های نرم اطراف تومور، از جمله رگ های خونی و اعصاب مجاور را نشان دهد. MRI همچنین می‌تواند هر تومور کوچک استخوانی را در چند اینچ دورتر از تومور اصلی (به نام skip metastases) نشان دهد. دانستن وسعت تومور هنگام برنامه ریزی برای جراحی بسیار مهم است.

اسکن توموگرافی کامپیوتری (CT SCAN)

سی تی اسکن بسیاری از تصاویر اشعه ایکس را ترکیب می کند تا تصاویر مقطعی دقیقی از قسمت هایی از بدن ایجاد کند.

سی تی اسکن معمولا به اندازه MRI در نشان دادن جزئیات در تومورهای استخوانی و اطراف آن مفید نیست. اما آنها اغلب برای جستجوی سرطان احتمالی در سایر قسمت‌های بدن مانند ریه‌ها، کبد یا سایر اندام‌ها انجام می‌شوند.

سی تی اسکن همچنین می‌تواند برای هدایت سوزن بیوپسی به تومور (بیوپسی سوزنی هدایت شده با CT) استفاده شود. برای این بررسی، شما بر روی میز سی تی اسکن باقی می مانید در حالی که پزشک یک سوزن بیوپسی را به سمت تومور حرکت می دهد. سی تی اسکن تا زمانی که نوک سوزن در داخل توده باشد تکرار می شود. 

اسکن هسته‌ای استخوان (Bone scan)

اسکن استخوان می‌تواند نشان دهد که آیا سرطان به استخوان‌های دیگر گسترش یافته‌است یا خیر، و اغلب بخشی از کار برای افراد مبتلا به سرطان استخوان است. این تست به این دلیل مفید است که می‌تواند کل اسکلت را به یکباره نشان دهد. اسکن توموگرافی گسیل پوزیترون (PET Scan) که در زیر توضیح داده شده است، اغلب می‌تواند اطلاعات مشابهی را ارائه دهد، بنابراین در صورت انجام اسکن PET ممکن است اسکن استخوان مورد نیاز نباشد.

برای اسکن هسته‌ای استخوان، مقدار کمی از مواد رادیواکتیو سطح پایین به خون تزریق می‌شود و به سمت استخوان‌ها می‌رود. یک دوربین ویژه که می‌تواند رادیواکتیویته را تشخیص‌دهد، تصویری از اسکلت ایجاد می‌کند.
نواحی تغییرات استخوانی فعال، رادیواکتیویته را جذب می‌کنند و به صورت “نقاط داغ” روی اسکلت ظاهر می‌شوند. نقاط داغ ممکن است نواحی سرطان را نشان دهند، اما سایر بیماری‌های استخوانی نیز می توانند همین الگو را ایجاد‌کنند. برای تشخیص دقیق، آزمایش‌های دیگری مانند رادیوگرافی ساده، اسکن MRI یا حتی بیوپسی استخوان ممکن است مورد نیاز باشد.

توموگرافی انتشار پوزیترون (PET یا PET Scan)

برای PET scan، یک نوع قند رادیواکتیو (شناخته شده به عنوان FDG) به خون تزریق می‌شود. از آنجا که سلول‌های سرطانی در بدن به سرعت رشد می‌‌کنند، مقادیر زیادی از قند را جذب می‌کنند. سپس یک دوربین ویژه تصویری از مناطق رادیواکتیو در بدن ایجاد می‌کند. این تصویر مانند سی تی اسکن یا MRI دقیق نیست، اما اطلاعات مفیدی در مورد کل بدن ارائه می دهد.

اسکن PET می‌تواند به نشان دادن گسترش سرطان استخوان به ریه‌ها، سایر استخوان‌ها یا سایر قسمت‌های بدن کمک کند. آنها همچنین می‌توانند مورد استفاده قرار گیرند تا ببینند که چگونه سرطان به درمان پاسخ می‌دهد.

بسیاری از دستگاه‌ها می توانند اسکن PET و CT را همزمان انجام دهند (PET / CT scan). این به پزشک اجازه می دهد تا مناطق رادیواکتیویته بالاتر در اسکن PET را با ظاهر دقیق‌تر ان منطقه در سی تی اسکن مقایسه کند.

بیوپسی 

نتایج آزمایش‌های تصویربرداری ممکن است قویاً نشان دهد که فرد مبتلا به سرطان استخوان است، اما بیوپسی (برداشتن قسمتی از ناحیه غیر طبیعی و بررسی آن در زیر میکروسکوپ و سایر آزمایش‌های آزمایشگاهی) معمولاً تنها راه برای اطمینان است.

اگر تومور به احتمال زیاد سرطان اولیه استخوان باشد، بسیار مهم است که بیوپسی توسط پزشکان مجرب در درمان تومورهای استخوانی انجام شود. در صورت امکان، بیوپسی و درمان جراحی باید با هم برنامه‌ریزی شوند و همان پزشک باید هر دو را انجام دهد. برنامه‌ریزی مناسب بیوپسی می‌تواند به جلوگیری از عوارض بعدی کمک کند و ممکن است میزان جراحی مورد نیاز بعدی را کاهش‌دهد.

گاهی اوقات نوع اشتباه بیوپسی می تواند برای جراح دشوار باشد که بعدا تمام سرطان را حذف کند، و ممکن است نیاز به جراحی گسترده تری داشته باشد. همچنین ممکن است خطر گسترش سرطان را افزایش دهد.

نوع بیوپسی انجام شده بر اساس خوش‌خیم (نه سرطانی) یا بدخیم (سرطان) و دقیقاً نوع تومور (بر اساس آزمایش‌های تصویربرداری، سن بیمار و محل تومور) است. برخی از انواع تومورهای استخوانی را می توان از نمونه های بیوپسی سوزنی تشخیص داد، اما نمونه های بزرگتر (از نمونه برداری جراحی) اغلب برای تشخیص انواع دیگر مورد نیاز است. تصمیم و پلن برای برداشتن کل تومور در طول بیوپسی نیز بر نوع بیوپسی انجام شده تأثیر می‌گذارد.

نمونه برداری سوزنی (Needle biopsy)

برای این بیوپسی‌ها، پزشک از یک سوزن توخالی برای برداشتن استوانه کوچکی از بافت تومور استفاده می‌کند. نمونه‌برداری معمولاً با بی‌حسی موضعی انجام می‌شود، جایی که داروی بی‌حس‌کننده به پوست و سایر بافت‌ها روی محل بیوپسی تزریق می‌شود. در برخی موارد، بیمار ممکن است به آرامبخش یا بیهوشی عمومی نیاز داشته باشد.

اغلب، پزشک می تواند سوزن را با احساس ناحیه مشکوک در صورتی که نزدیک سطح بدن باشد نشانه بگیرد. اگر تومور به دلیل عمیق بودن بیش از حد قابل لمس نباشد، پزشک می تواند با استفاده از تصویربرداری مانند سونوگرافی یا سی تی اسکن، سوزن را به داخل تومور هدایت کند.

این نوع بیوپسی های هدایت شده با تصویر معمولاً توسط یک پزشک رادیولوژیست مداخله ای (interventional radiologist) انجام می‌شود.

دو نوع بیوپسی سوزنی وجود دارد:

• Core needle biopsy از یک سوزن بزرگ برای برداشتن یک سیلندر استوانه‌‌ای از بافت استفاده می‌کند. این شایع‌ترین نوع بیوپسی سوزنی است که برای تومورهای استخوانی استفاده می‌شود.
• Fine needle aspiration (FNA) از یک سوزن بسیار نازک در انتهای سرنگ برای مکیدن مقدار کمی مایع و برخی از سلول ها از تومور استفاده می کند. این نوع بیوپسی کمتر برای تومورهای استخوانی مفید است، زیرا سوزن کوچکتر ممکن است نتواند از استخوان عبور کند. و حتی اگر این کار انجام شود، ممکن است نمونه کافی برای آزمایش برداشته نشود. اما گاهی اوقات FNA می‌تواند برای بررسی مناطق غیر طبیعی در سایر قسمت‌های بدن برای سلول‌های سرطانی مفید باشد.

بیوپسی جراحی (باز)

برای این نوع بیوپسی، پزشک (معمولا یک جراح ارتوپد) پوست را برای رسیدن به تومور برش می‌زند. اگر فقط یک قطعه از آن برداشته شود، incisional biopsy نامیده می‌شود. اگر کل تومور برداشته‌شود (نه فقط یک قطعه کوچک)، excisional biopsy نامیده می شود.

این بیوپسی‌ها اغلب در یک اتاق عمل با بیمار تحت بیهوشی عمومی انجام می‌شود. آنها همچنین می توانند با استفاده از یک بلوک عصبی انجام شوند که منطقه بزرگی از بدن را بی حس می کند.

باز هم، مهم است که بیوپسی توسط یک متخصص تومورهای استخوانی انجام شود، در غیر این صورت ممکن است بعداً به مشکلاتی منجر شود. به عنوان مثال، اگر تومور روی بازو یا پا باشد و بیوپسی به درستی انجام نشود، ممکن است شانس نجات اندام را کاهش دهد. در صورت امکان، برش برای بیوپسی باید از طول در امتداد بازو یا پا باشد زیرا این روشی است که برش در طول عمل برای برداشتن سرطان ایجاد می‌شود. کل اسکار بیوپسی اصلی نیز به احتمال زیاد نیاز به برداشتن خواهد داشت، بنابراین ایجاد برش بیوپسی به این ترتیب به این معنی است که بعداً بافت کمتری باید برداشته شود.